Błogosławieni, święci, szczęśliwi - Kardynał Grzegorz Ryś

 

📖Jakiś czas temu przeczytałam książkę Kardynała Grzegorza Rysia pt. "Błogosławieni, świeci, szczęśliwi", która zrobiła na mnie duże wrażenie. Jest to książka opowiadająca o  różnych Świętych, napisana w taki sposób, że każdy z nas może poczuć się zaproszony do podjęcia codziennej drogi do świętości. Niestety był taki czas w Kościele, że świętych pokazywano jedynie w samych superlatywach, wręcz mówiono, że urodzili się świętymi i od samego początku swojego życia podejmowali rygorystyczne posty i umartwienia. Czy kogoś współczesnego pociągnie taki święty, który pokazany jest wręcz jako bezgrzeszny? Taki trochę odrealniony obraz świętości, który zamiast pociągać wręcz nas zniechęca. 

Kardynał napisał w swojej książce zdanie, które bardzo mi się spodobało: "Świetym nie nie rodzisz, świętym się stajesz". Święci widziani oczami Kardynała Rysia to zwyczajni ludzie, tacy jak ty i ja, którzy często mieli trudne historie, byli słabi i grzeszni, niejednokrotnie bezradni wobec sytuacji, które ich spotykały. Jednocześnie zwyciężyła w nich miłość do Chrystusa, którego umiłowali ponad wszystko. Ich życie płonęło pasją miłowania Boga i bliźniego. Byli jak pochodnie wskazujące innym drogę. 

Na tylnej okładce książki  możemy przeczytać streszczenie książki, które równocześnie jest dobrym wyjaśnieniem tego, jak czym jest prawdziwa świętość: 

"Za życia rzadko uważani za świętych. Zazwyczaj nie pasowali do kanonu. Radykalni, nieprzewidywalni, nie wiadomo było, co o nich myśleć. Arcyludzcy w swoich słabościach, pasji i uporze.

Piotr, gdyby żył kilka wieków później, byłby ekskomunikowany. Mikołaj rozdawał prezenty prostytutkom. Rita żyła rozdarta między dwiema rodzinami, których członkowie mordowali się nawzajem.

Błogosławieni - bo pozwolili Bogu działać. Święci - nie dlatego, że się tacy urodzili. Szczęśliwi - bo spotkali miłość, która zmieniła ich życie. Nie stawiajmy im pomników, ale dostrzeżmy w nich ludzi z krwi i kości, którymi warto się zainspirować". 

Kardynał Grzegorz Ryś w zakończeniu książki napisał: "Jest pewna myśl Carla Acutisa, którą warto przyjąć, zwłaszcza kiedy myślimy o świętych. Papież Franciszek często to cytuje. Carlo Acutis mówił tak: „Pan Bóg wszystkich stwarza jako oryginały, a stanowczo za dużo ludzi umiera jak kserokopie". Nie kopiujcie nikogo w życiu – ani dawnych świętych, ani całkiem niedawnych. Nie. Trzeba mieć odwagę, żeby we wspólnocie, ale po swojemu, każdy na swój sposób, iść do Pana Boga. Właśnie tak się robi Kościół: każdy odkrywa swoją drogę, swoje dary, swoje charyzmaty, a razem wychodzi z tego coś przepięknego”.

Nie raz spotkałam się ze stwierdzeniem, że świeci są po to, aby ich naśladować. Nie zupełnie zgadzam się z tym, ponieważ taka jak zaznaczył Kardynał Ryś każdy z nas ma swoją własną i niepowtarzalną drogę do świętości. Wiem, że ani ja nie będę drugą  św. Siostrą Faustyną Kowalską ani ty nie będziesz drugim Carlo Acutisem czy Sługą Bożą Chiarą Peteillo. Święci są po prostu po to, aby nas zapalili miłością, wiarą, nadzieją, odwagą czy ukochaniem zwyczajnej i prostej codzienności. 

✍️Na koniec podzielę się kilkoma cytatmi z książki, które sobie zapisałam:

„Święty to jest ktoś, kto odkrywa, że wiara to jest droga do Boga".

„Bóg ma niesamowitą słabość do grzeszników”.

„Wzrok jest w Ewangelii symbolem wiary, jeśli jesteś wierzący, widzisz rzeczy w odpowiedni sposób”.

„Są w życiu momenty, kiedy brakuje ci wiary. Wtedy przynajmniej proś o pokorę, bo dookoła ciebie są ludzie wierzący i możesz od nich przyjąć wiarę, oni cię mogą pouczyć. (...) Bo przyjdzie w twoim życiu taki moment jak w życiu Piotra - kiedy mimo że już dwa razy widziałeś Jezusa zmartwychwstałego, nie poznasz Go. Będziesz niewierzący. Kto cię ma wtedy „przepchać" do przodu przez tę niewiarę? Wspólno- ta cię przeniesie. Ale jak jesteś biedny sam, kto może tego dokonać?”

„On kocha mnie takiego jakim jestem”.