Wracam na bloga

"Jezus zmęczony drogą siedział sobie przy studni. Było to około szóstej godziny. Nadeszła [tam] kobieta z Samarii, aby zaczerpnąć wody. Jezus rzekł do niej: «Daj Mi pić!» Jego uczniowie bowiem udali się przedtem do miasta dla zakupienia żywności. Na to rzekła do Niego Samarytanka: «Jakżeż Ty będąc Żydem, prosisz mnie, Samarytankę, bym Ci dała się napić?» Żydzi bowiem z Samarytanami unikają się nawzajem. Jezus odpowiedział jej na to: «O, gdybyś znała dar Boży i [wiedziała], kim jest Ten, kto ci mówi: "Daj Mi się napić" - prosiłabyś Go wówczas, a dałby ci wody żywej»".  

(J 4, 6-9)

Wracam na bloga. To mój pierwszy wpis od dwóch lat. W ostatnich dniach mój stary blog został odświeżony i przybrał nową, piękną szatę graficzną z wymownym logiem. Została mu także nadana nowa nazwa. Co mnie zmotywowało do powrotu? Wiele kwestii złożyło się na podjęcie tej decyzji. Jedną z nich jest fakt, że Instagram coraz bardziej przypomina przydrożny słup z ogłoszeniami, który aż kipi od natłoku ulotek i reklam. Czasem mam wrażenie, że kiedy tam wchodzę, to z wszech stron jestem bombardowana proponują kupna książek i innych rzeczy.

Z drugiej strony tradycyjne wpisy przestają być modne, ponieważ z dnia na dzień coraz bardziej zostają wypierane przez rolki i filmy wideo. Czasem zadziwia mnie to, że rolka którą uda mi się zmontować w kilkanaście minut ma większe zasięgi i zainteresowanie niż post, nad treścią którego pracowałam kilka godzin. Nie mówię, że sama nie wrzucam na Instagramie rolek - robię to dość często, ponieważ z istnieje  szansa, że trafi ona do większej liczby odbiorców. Jednak z biegiem czasu coraz bardziej uświadomiłam sobie, że zaczęło mi tam tak po prostu brakować ciszy i pewnej głębi. Gdzie się podział ten Instagram, który jeszcze nie tak dawno był dla nas foto pamiętnikiem, w którym dzieliliśmy się z innymi najpiękniejszymi chwilami z naszego codziennego życia? 

Wielokrotnie wymieniłam się swoimi spostrzeżeniami z innymi dziewczynami, które również zauważyły to, że zwyczaje wpisy i posty nie są już klikalne; że po ludzku nie opłaca się ich pisać. Podczas jednej z konwersacji na Instagramie, bardzo dotknęły mnie słowa Jagody Kwiecień (na Instagramie znajdziecie Ją jako @jagopepermint), która na pożegnanie napisała do mnie krótką,  wymowną modlitwę:

"Panie, daj nam wody żywej z Twojej studni".

Słowa Jagody po prostu zmotywowały mnie do powrotu na bloga. Stały się dla mnie mottem i światłem; uświadomiły, że tak naprawdę od dawna szukam ciszy, głębi i wolniejszego życia. Czasem tak mam, że potrzebuję się zatrzymać; potrzebuję  wcisnąć przycisk STOP i zasmakować Slow life. Słowa Jagody stały się dla mnie motywacją do tego, żeby dogrzebać się do starego bloga, nieco go odświeżyć nową szatą graficzną i zacząć na nowo swoją przygodę z pisaniem. Poczułam jak wraz z Jej słowami napełnia moje serce świeżość niczym bryza morska i nowy powiew Ducha.

Tak więc ewangeliczna Samarytanka stała się motywem przewodnim tego bloga. Poprzez Jego nazwę W Nim jest Źródło chcę pokazywać, że tylko w Jezusie i Jego przebitym Sercu jest dla nas źródło Wody Żywej. Tylko On sam jest w stanie zaspokoić wszystkie pragnienia naszego serca. Zawsze kiedy czytam Ewangelię o spotkaniu Jezusa z kobietą z Samarii wzrusza mnie fakt, że po spotkaniu z Nim zostawiła swój pusty dzban przy studni i wróciła do wsi napełniona Jego miłością. Nic poza Jezusem nie jest w stanie napełnić naszego serca...

Bardzo chciałam, żeby ten blog nie tylko dla mnie, ale przede wszystkim dla tych, którzy będą do Niego zaglądali stał się miejscem wyciszenia, spotkania z Jezusem i doświadczenia głębi Jego miłości. Może nawet takiego zasmakowania życia wolniejszego i uważności. 

Nadal będę działać na Instagramie, ale potrzebuję mieć również takie miejsce odosobnienia, pustyni, gdzie będę mogła dzielić się z Wami moimi biblijnymi rozważaniami, dobrymi książkami, które warto przeczytać i Świętymi, z którymi się zaprzyjaźniłam. Z pewnością będzie tutaj trochę o Założycielach naszego Zgromadzenia, o bł. Prymasie Wyszyńskim, o Słudze Bożym ks. Aleksandrze Woźnym i wielu innych wspaniałych ludziach Boga, którzy stali się częścią mojej duchowej drogi. 

To tyle na dziś. Do zobaczenia wkrótce.